„ Santo Subito”
„Nie lękajcie się! Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”
— Jan Paweł II

W Wigilię Beatyfikacji Papieża Polaka Kościół Podwyższenia Krzyża św. w Dąbrówce wypełniony był wiernymi, którzy Modlili się za pomyślny przebieg wyniesienia na ołtarze naszego Rodaka. Podczas homilii ksiądz celebrujący uroczystą Mszę Św. powracał do nauk Papieża i przypomniał własne przeżycia towarzyszące mu 16 października 1978 roku podczas ogłoszenia Karola Wojtyły Papieżem.

Po Mszy Św. odbyło się czuwanie modlitewne „Santo Subito, które poprowadzili młodzież i absolwenci Publicznego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Dąbrówce: Agata Skłodowska, Klaudia Ambroziak, Wiktoria Sadowska, Kinga Jeziorska, Adrianna Pulczyńska, Ewelina Chądzyńska, Paulina Kozioł, Angelika Bereda, Aleksandra Kryszkiewicz, Magda Gawryś, Dominika Kaszuba, Mateusz Szymaniak, Wojciech Przybysz oraz Przemysław Redlin i Piotr Kaszuba. Zostało ono przygotowane pod kierunkiem pań: Doroty Rurarz, Iwony Bulik, Grażyny Kaszuby, Marzeny Przybysz, Anny Manieckiej oraz Tadeusza Bulika i ks. Roberta Guta. Na czas czuwania w całym Kościele zgasły światła tworząc atmosferę zadumy i wyciszenia. W pierwszej części młodzież przypomniała wiernym, czego uczył nas Jan Paweł II w swych encyklikach społecznych. W drugiej, przeprowadzonej w formie dziennikarskiego wywiadu młodzi ludzie zastanawiali się „…co sprawiło, że tysiące ludzi różnych ras, różnych kultur i mentalności wybrały Go sobie, utożsamiały się z Nim, powierzyły Mu swoje nadzieje? Co takiego niezwykłego uczynił?..”

Ich wypowiedzi, pieśni ukazywały jak otwartym i wszechstronnym był człowiekiem, Papieżem wychodzącym poza powszechne kanony wywodzące się z tradycji Kościoła Katolickiego. Nikt tak jak On nie potrafił gromadzić wokół siebie ogromnej rzeszy ludzi.

Czuwaniu towarzyszył obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, której niezwykle oddany był nasz „Święty”. To Jej opiece polecał wszystkich cierpiących i zwracających się za Jego pośrednictwem o pomoc. Wspólną modlitwę zakończył Apel Jasnogórski.

Beatyfikacja Jana Pawła II była dla nas kolejną okazją do refleksji nad jego życiem i nauczaniem. Bez wątpienia uświadomiła nam ogrom duchowego dziedzictwa, które nam pozostawił. Kochamy Go za to, że był autentyczny, bezkompromisowy, ale także za to, że rozumiał każdego człowieka. Jakie słowa jego nauki warto przywołać? Może te, którymi rozpoczął swoją papieską posługę: „Nie lękajcie się! Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi! Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, ustrojów ekonomicznych i politycznych, szerokich dziedzin kultury, cywilizacji, rozwoju. Nie lękajcie się! Chrystus wie, co jest w człowieku. Tylko On to wie!”.